ನಮಗೆ 6ನೆ ತರಗತಿಗೆ ಹಿಂದಿ ಇತ್ತು. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಒಬ್ರು ಸಾಬರು ಮೇಷ್ಟ್ರು ಕೂಡ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಅವರು ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಲಿಸಿದರು. ಆಮೇಲೆ ಸಾಗರದ ಜೂನಿಯರ್ ಕಾಲೇಜು (ಹೈಸ್ಕೂಲು) ಸೇರಿದಾಗ ಹಿಂದಿ ಪುಸ್ತಕ ದಪ್ಪ ಇದ್ದಿದ್ದು ನೋಡಿ ಹೆದರಿಕೆ ಆಯ್ತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಸಾಬ್ರು ಮೇಷ್ಟ್ರು ಕಡೆಯಿಂದ ಓದಲು ಬರುತ್ತಿತ್ತು, ಆದ್ರೆ ಅರ್ಥ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪಕ್ಕ ಒಬ್ಬ ಸಾಬ್ರು ಹುಡುಗ ಕೂರುತ್ತಾ ಗೆಳೆಯ ಆದ. ಅವನನ್ನು ನಾವು 'ಹಂಡ್ರೆಡ್ ಉಲ್ಲಾ' ಅಂತ ಕೀಟಲೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ವಿ. ಯಾಕೆ ಅಂದ್ರೆ ಅವನ ಹೆಸರು 'ನೂರು'ಲ್ಲಾ ಅಂತ!
ಅವನಿಗೆ ಹಿಂದಿ ಓದಲು ಬರ್ತೀರಲಿಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ಉರ್ದು ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅರ್ಥ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಾವು ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕವೋ, ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆಯೂ ಕೂರುವಂತೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರಶ್ನೆಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ನಾನು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಓದಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವನು ಅದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಉತ್ತರ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ, ನಾನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ, ಅದನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಅವನೂ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ! ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ನಾನು ಏನು ಓದಿದೆನೋ, ಅವನು ಏನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡನೋ, ಏನು ಉತ್ತರ ಹೇಳಿದನೋ, ನಾನು ಏನು ಬರೆದೇನೋ, ಅದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಅವನು ಇನ್ನೇನು ಬರೆದನೋ... ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!
ಕೊನೆಗಂತು ಹಿಂದಿಲಿ ಇಬ್ರು ಪಾಸ್ ಅಂತೂ ಆಗಿದ್ವಿ. ಹಿಂದಿಯ ಹಿಂದೆ ಈ ದೇಶದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಹುನ್ನಾರವಿದೆ ಅಂತ ಆಗ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ!
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು